Većina umetnika, pisaca, znali su da budu priznati tek posle smrti. Tek nakon njihove smrti se ispostavljalo da su bili ispred svog doba, a samim tim i neshvaćeni od svoje okoline. Međutim, u jednom malom mestu, u kolubarskom okrugu, postojao je jedan pisac koji je bio velik, priznat i nagrađivan za života. Čak je i to malo mesto, u kojem je pisao najznačajnije romane moderne srpske književnosti, učinio poznatim i velikim.
I, umesto da i posle njegove smrti to mesto nastavi da bude veliko, ono je svojim kozmetičkim potezima, književna nagrada po preminulom piscu i promena imena biblioteke, samo prikrilo nepoštovanje prema jednom velikom piscu i učinilo da varoš pored reke Kolubare bude na rubu provalije koja vodi u ambis besčašća i srama. Naime, i posle dve i po godine od smrti Radovana Belog Markovića, lajkovačka opština nije našla za shodno da podigne nadgrobni spomenik usnulom velikanu pisane reči. Kada se neko osmeli i da upita zašto je to tako, odgovornost se prebacuje od opštine do porodice, a istina je izgleda ipak negde između. Odgovornost same porodice je u tome što su poverovali u obećanja čelnika opštine da će oni zaslužnom građaninu da se oduže na taj način što će mu podići monumental da pozavide i mnogo značajniji ljudi savremenog doba.
Međutim, od svega, na grobu stoji samo izbledela krstača kao svedok i sećanje na velikog književnika, i kao opomena svima da današnje društvo mnogo ne mari za kulturu, a pogotovo za književnike. Čak i naš poznati režiser i pisac Emir Kusturica, donirao je novac za izgradnju nadgrobnog spomenika, međutim do današnjeg dana, i to nakon dve i po godine od piščeve smrti, nije se pomerilo dalje od potonule zemlje, blede krstače, i jedne velike sramote opštinske uprave Lajkovac.
Tekst: Fokus vesti
Foto:Privatna arhiva